<< 1 Księga Samuela

      1. Po śmierci Saula przybył do Dawida do Siklag człowiek z otoczenia Saula, syn osadnika amalekickiego, który zdał relację z bitwy. Mówił, że zabił Saula mieczem na jego własną prośbę, gdy wojska nieprzyjaciół wygrywały. Dawid kazał go zabić, bo podniósł rękę na pomazańca Bożego. Dawid ułożył pieśń żałobną i wszystkim kazał się jej uczyć.
      2. Dawid pytał się Pana, dokąd ma iść. Pan odpowiedział: do Hebronu. Dawid zabrał swoją rodzinę i udał się tam, a po przybyciu został namaszczony na króla Judy. Abner obwołał królem Izraela - Iszabaala, syna Saula, który rządził 2 lata. Dawid rządził 7 lat i 6 miesięcy. Słudzy Iszabaala i słudzy Dawida stoczyli ze sobą walkę. Na początku wystawiono po 200 mężów z każdej ze stron. Zabili się oni nawzajem, a było to w Gibeonie. Później rozpoczęła się walka, w której zwyciężyli słudzy Dawida. Po stronie Dawida byli trzej synowie Serui: Joab, Abiszaj i Asahel. Asahel biegł za Abnerem, a ten go zabił. Bracia jego Joab i Abiszaj gonili Abnera, lecz ten dotarł do Beniaminitów i prosił ludzi Dawida o pokój. Ze strony Dawida było zabitych 19 oraz Asahel, a ludzi Abnera 360 Beniaminitów. Joab i jego towarzysze dotarli do Hebronu, a ludzie Abnera do Machanaim.
      3. Dawidowi urodziło się w Hebronie 6 synów. Wojna między domem Saula, a domem Dawida trwała. Dawid stawał się mocniejszy. Iszbaal syn Saula miał pretensje do Abnera, że zbliżył się do nałożnicy jego ojca Rispy. Natomiast Abner wyruszył do Dawida, oznajmiając, że zgromadzi wokół niego cały lud Izraela. Gdy Joab powrócił z wyprawy i dowiedział się o wizycie Abnera, kazał bez wiedzy Dawida zawrócić go z drogi. Gdy Abner przybył do Hebronu, Joab zabił go mszcząc się za śmierć swego brata Asachela. Dawid dowiedziawszy się o tym przeklął Joaba i jego ludzi. Ułożył też pieśń żałobną.
      4. Iszbaal miał dwóch dowódców wojska: Baana i Rekaba. Weszli oni po południu do domu Iszbaala i zabili go podczas snu. Głowę jego odcięli i zawieźli Dawidowi, jako głowę wroga. Dawid zaś był innego zdania. Odciął im ręce i nogi i powiesił w okolicy stawu w Hebronie, a głowę Iszabaala złożył w grobie Abnera.
      5. Starszyzna Izraela przybyła do Dawida do Hebronu, aby namaścić Dawida na króla. Miał on wówczas 30 lat, a rządził przez 40 lat. 7 lat i 6 miesięcy rządził Judą w Hebronie, a 33 lata całym Izraelem w Jerozolimie. Po namaszczeniu na króla, Dawid wyruszył do Jerozolimy walczyć z Jebusytami. Zdobył Jerozolimę, którą nazwał Miastem Dawidowym. Z Jerozolimy wziął sobie żony i nałożnice. Urodziło mu się tam 11 synów. Gdy Filistyni wyruszyli na Dawida, on zapytał Pana, czy odda ich w jego ręce. Pan potwierdził i Dawid rozbił wojska filistyńskie pod Baal Perasim. Filistyni ponownie rozciągnęli się na dolinie Refaim, a Dawid pytał Pana, co robić. Bóg odpowiedział mu, że ma ich zajść od tyłu. Gdy Dawid uczynił tak, jak mu Pan powiedział, wygrał.
      6. Dawid zebrał 30 tysięcy ludzi i udał się do Baali, by sprowadzić Arkę Bożą. Uzza syn Abinadaba podtrzymał Arkę, a Pan ukarał go za to śmiercią. Dawid przeląkł się i bał się wziąć Arki do siebie. Umieścił ją zatem w domu Obed-Edoma z Gat, lecz Pan błogosławił rodzinie Obem-Edoma. Dawid zabrał więc Arkę Bożą do Miasta Dawidowego. Dawid tańczył w obecności Pana ubrany w lniany efod. Rozpiął tam Namiot, w którym umieścił Arkę i złożył ofiary Panu. Gdy powrócił do domu, jego żona Mikal, wzgardziła nim, gdyż tańczył obnażony przed niewolnicami. Mikal, córka Saula, była bezdzietna do końca życia.
      7. Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, rzekł do proroka Natana, że chce zbudować dom dla Arki Przymierza. Pan powiedział Natanowi, że nie Dawid, lecz jego potomek zbuduje dom dla Pana. Dawid usiadł przed Panem i wielbił go.
      8. Potem Dawid podbił Filistynów, Moabitów i Hadadezera, syna Rechoba, króla Soby i zabrał 1700 konnicy i 20 tysięcy piechoty. Poprzecinał ścięgna skokowe wszystkich koni zaprzęgowych, a 100 zaprzęgów zostawił. Gdy Aramejczycy przyszli na pomoc Hadadezarowi, Dawid podbił 22 tysiące Aramejczyków. Gdy dowiedział się o tym Tou, król Chamat, posłał swego syna Hadorama, aby powinszował Dawidowi, gdyż Hadadezer był w wojnie z Tou. W drodze powrotnej Dawid podbił 18 tysięcy Edomitów. Dawid panował nad całym Izraelem wykonując sąd i sprawiedliwość.
      9. Dawid przywołał do siebie ostatniego z rodu Saula, Meribbaala, syna Jonatana, syna Saula. Był on chromy na obie nogi. Przywołał także do siebie Sibę, sługę z domu Saula. Dawid przekazał to, co należało do Saula Meribbaalowi, który od tej pory jadł u Dawida. Siba miał 15 synów, Meribbaal natomiast miał syna Mikę.
      10. Gdy zmarł król Ammonitów, jego syn Chanun został królem. Dawid chciał okazać życzliwość Chanunowi, gdyż jego ojciec Nachasz, okazywał życzliwość Dawidowi. Gdy Dawid wysłał swoje sługi do Amonitów, ci obawiali się, że to mogą być szpiedzy i ogolili sługom Dawida pół brody i obcięli ich szaty do połowy. Dawid na wieść o tym polecił zostać im w Jerychu, póki nie odrosną im brody. Gdy Ammonici spostrzegli się, że Dawid ich znienawidził, posłali posłów, by najęli Aramejczyków. Zgromadziło się 33 tysiące Aramejczyków, którzy ustawili się w polu. Ammonici zaś stali u bram miasta. Gdy Joab, dowódca wojsk Izraelskich, zorientował się, że walka zagraża mu zarówno z tyłu jak i z przodu, wziął do pomocy swego brata Abiszaja. Joab udał się przeciw Aramejczykom, których wodzem był Hadadezer, a Abiszaj wyruszył przeciw Ammonitowm. Hadadezer widząc, że Aramejczycy zaczynają przegrywać posłał po posiłki. Na to Dawid wyprawił jeszcze Izraelitów, który udali się stoczyć walkę z nowymi siłami Aramejczyków pod Chelam. Dawid zabił im 700 zaprzęgowych koni i 40 tysięcy jeźdźców, a także ich wodza Szobaka. Sprzymierzeńcy Aramejczyków zawarli pokój z Izraelitami, a sami Aramejczycy bali się iść na pomoc Ammonitom.
      11. Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi, by spustoszyli ziemię Ammonitów, sam zaś został w Jerozolimie. Pewnego dnia Dawid zobaczył ze swojego tarasu piękną kobietę, która się kąpała. Była to Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Hetyty. Przywołał więc Uriasza do siebie i rozmawiał z nim o powodzeniu Joaba na wojnie. Potem odesłał go do domu, lecz ten został przed bramą pałacu. Dawid zapytał się, czemu nie idzie do domu. Uriasz odrzekł, że nie może iść do domu, żeby jeść i pić, skoro Joab przebywa w namiotach na polu. Wysłał zatem Dawid Uriasza do Joaba wraz z listem, by Joab postawił Uriasza w najbardziej niebezpiecznym miejscu, tak, aby go zabito i tak też się stało. Batszeba opłakiwała swego męża, a była już wtedy brzemienna. Podstęp Dawida nie podobał się Panu.
      12. Pan posłał do Dawida proroka Natana, który opowiedział mu przypowieść o bogaczu i biedaku. Bogacz miał mnóstwo owiec i bydła, biedak zaś miał małą owieczkę, którą karmił. Do bogacza przyszedł gość, ale bogaczowi szkoda było mu dawać ze swoich owiec. Zabrał więc jedyną owieczkę biednemu i dał dla swojego gościa. Gdy Dawid to usłyszał oburzył się i mówił, że ten człowiek jest winien śmierci. Natan rzekł do Dawida, że to on jest tym człowiekiem, bo zabił Uriasza mieczem Ammonity. Dlatego miecz nie oddali się od domu Dawida, a jego syn, który się narodzi umrze. Tak też się stało. Gdy Batszeba urodziła syna, zachorował i po 7 dniach zmarł. Dawid podczas choroby syna pościł, a gdy syn zmarł przestał pościć. Potem Pan obdarzył Dawida i Batszebę synem o imieniu Salomon. Za pośrednictwem Natana, Dawid nazwał go Jedidiasz. Joab zaś walczył w ammonickim Rabba i prosił Dawida, by zebrał wojsko i zdobył miasto, gdyż Joab nie chciał zostać zdobywcą. Dawid zdobył Rabba i z głowy Milkoma zdjął koronę. Zabrał miastu łupy, a ludność uprowadził i przeznaczył do obsługi pił, kilofów i do wyrobu cegieł.
      13. Absalom, syn Dawida miał piękną siostrę Tamar. Brat Absaloma, Amnon zakochał się w niej i dręczył się z tego powodu, że nie może jej nic uczynić. Jonadab przyjaciel Amnona doradził mu, by położy się do łóżka, udał chorego i poprosił, by przyszła do niego Tamar i przyrządziła mu jedzenie. Tak też Amnon uczynił, a gdy Tamar była u niego zgwałcił ją mimo jej protestów. Potem zapałał do niej nienawiścią i wypędził z domu. Absalom przyjął do swojego domu swoją siostrę Tamar i tam pozostała. Gdy Dawid się o tym dowiedział wpadł w wielki gniew, lecz nie uczynił Amnowi nic złego, bo go miłował. Absalom nie odzywał się do Amnona, gdyż go znienawidził. Po dwóch latach Absalom urządził strzyżenie owiec i zaprosił króla, lecz król Dawid nie chciał sprawiać mu kłopotu i został w domu. Zaprosił więc Absalom swoich braci wraz z Amnonem. I zabił Absalom Amnona, jako zemstę za Tamar. Doniesiono Dawidowi, że Absalom zabił wszystkich braci, lecz Jonadab powiedział, że tylko Amnona. Absalom uciekł do Talmaja, syna Ammichuda, króla Geszur i był tam trzy lata. Z czasem Dawid przestał nastawać na Absaloma.
      14. Gdy Joab zobaczył, że serce króla zwróciło się do Absaloma, posłał do Dawida pewną kobietę z Tekoa. Kazał jej tak mówić przed królem Dawidem: Miałam dwóch synów, którzy się pokłócili i jeden zabił drugiego. Cała rodzina chce zabić mego syna bratobójcę, lecz ja zostanę bez dziedzica, bo jestem wdową. Król odpowiedział jej, że ją osłoni od niebezpieczeństw i niech każdego w tej sprawie kieruje do niego samego. Potem kobieta mówiła dalej: Królu, mówiąc tak wydajesz wyrok sam na siebie, bo nie pozwalasz na powrót swego wygnańca Absaloma. Dawid zapytał się jej czy to Joab ją przysłał, a ona potwierdziła. Król zwrócił się do Joaba, aby przyprowadził Absaloma do Jerozolimy, lecz niech nie pokazuje się królowi. Tak też się stało. Gdy Absalom był już dwa lata w Jerozolimie i nie oglądał króla, posłał po Joaba, aby Absalom wysłał go do króla. Absalom nie przychodził. Joab wysłał powtórnie, lecz Absalom także nie przyszedł. Zatem Absalom kazał spalić Joabowi pole jęczmienia. Wówczas przybył Joab i wysłał Absaloma do króla i Absalom pojednał się z królem Dawidem.
      15. Absalom zjednywał sobie serca izraelitów. Pewnego dnia udał się do Hebronu, a jego otoczenie powiększało się. Miał tam zostać obwołany królem. Gdy król Dawid dowiedział się o tym, uszedł z miasta. Powiedział także Sadokowi, by ze swoim synem Achimaasem i Jonatanem synem Abiatara powrócili do miasta i w stosownym czasie powiadomili króla na pustyni o tym, co się dzieje w mieście. Do Dawida dotarła wiadomość, że Achitofer jest wraz ze spiskowcami przy Absalomie. Gdy Dawid był na szczycie Góry Oliwnej wyszedł naprzeciw niego Chuszaj Arkakijczyk. Król Dawid polecił mu, by poszedł do miasta i był sługą Absaloma i donosił poprzez kapłanów wieści dla niego. Chuszaj przybył do Jerozolimy wraz z przybyciem Absaloma do miasta.
      16. Do Dawida przyszedł Siba, sługa Meribbaala z objuczonymi osłami i oddał mu pokłon. Dawid przybył do Bachurim, był tam Szimei syn Gery, który obrzucał kamieniami Dawida i przeklinał go, lecz Dawid zostawił go w spokoju. Gdy Absalom wkroczył do Jerozolimy Chuszaj Arkakijczyk, przyjaciel Dawida zaczął wołać do Absaloma: "Niech żyje król". Absalom pytał się Achitofeka, co ma robić. On odpowiedział, że ma wejść do nałożnic swego ojca, które pozostały pilnować domu. Rozpięto Absalomowi namiot na tarasie, a on wszedł do nałożnic. Rada Achitofela była jak słowo Boże.
      17. Achitofel dał radę Absalomowi, żeby wziął 12 tysięcy ludzi i napadł na Dawida, póki jest zmęczony. Natomiast Chuszaj Arkakijczyk odradził Absalomowi, mówiąc, że Dawid jest przebiegły i nie nocuje razem z ludźmi. Dawid jest potężny i mocny, a teraz jest rozgoryczony jak niedźwiedzica, której zabrano młode. Absalom posłuchał Chuszaja. Chuszaj poradził mu, aby zebrał całe wojsko i napadł na Dawida tam, gdzie go zastanie. Potem Chuszaj posłał kapłanów: Sadoka i Abiatara z tą wiadomością do Dawida, lecz ujrzał ich pewien chłopak i doniósł o tym Absalomowi. Kapłani ci przybyli do pewnego człowieka w Bachurim, schowali się do studni i słudzy Absaloma nie znaleźli ich. Achitofel widząc, że jego rada nie została wysłuchana, powiesił się. Dawid zaś przybył do Manachaim gdzie dostarczono mu jedzenie, a Absalom przeprawił się ze wszystkimi Izraelitami przez Jordan. Dowódcą wojsk Absaloma został Amasa na miejsce Joaba. Absalom rozbił obóz w krainie Gilead.
      18. Dawid podzielił swoje wojsko na trzy części. Wodzem pierwszej został Joab, drugiej Abiszaj, a trzeciej Ittaj z Gat. Wyruszyli oni naprzeciw Izraelitom, lecz Dawid kazał łagodnie obejść się z Absalomem. Wojsko izraelskie zostało podbite. Natomiast Absalom przejeżdżając przez las zaczepił głową o dąb i zawisł. Pewien człowiek doniósł o tym Joabowi. Joab nie zważając na słowa Dawida, zabił Absaloma. Achimaas syn Sadoka chciał powiadomić Dawida o dobrej nowinie, lecz Joab wysłał pewnego Kuszytę. Ponieważ Achimaas nalegał, Joab wysłał również Achimaasa. Achimaas wyprzedził Kuszytę i dotarł pierwszy do króla Dawida. Obaj przynieśli wiadomość o zwycięstwie.
      19. Gdy Dawid dowiedział się o śmierci swojego syna Absaloma bardzo się zasmucił i płakał. Joab miał pretensje, że król płacze nad porażką wrogów, a nie raduje się ze zwycięstwa swoich ludzi. Powiedział, że jeśli nie przemówi do ludu, wszyscy opuszczą króla. Zatem król zasiadł w bramie, a Izraelici postanowili przywrócić króla Dawida. Potem król zapytał się Judy, dlaczego zwlekają z przywróceniem króla. Wyszli więc ludzie z Judy, a był z nimi Szimei syn Gery i przepraszał króla za przekleństwa. Dawid wybaczył mu i udał się do Gilgal. Do króla przyłączył Kimham. Izraelici pytali, dlaczego Judejczycy przeprawili się z królem przez Jordan. Judejczycy stwierdzili, że król jest im bliższy.
      20. Amasa został wodzem zamiast Joaba. Pewien niegodziwiec Szeba, syn Bikriego, Beniaminita, zwołał ludzi do siebie i Izraelici odstąpili od Dawida. Juda została przy królu. Dawid powiedział Amasowi, żeby w ciągu trzech dni zwołał ludzi z Judy. Choć Amasa wyruszył, przedłużał swój pobyt, więc ludzie Joaba wyruszyli ścigać Szebę. Po drodze Joab spotkał Amasę i zabił go. Gdy Joab przybył do Abel-Bet-Maaka chciał zniszczyć mury miasta, lecz wyszła pewna mądra kobieta i zapytała Joaba dlaczego chce zniszczyć miasto. Joab rzekł, że chce tylko Szebę. Owa kobieta przyniosła głowę Szeby i Joab odstąpił od miasta. Po przybyciu do Jerozolimy Dawid mianował Joaba dowódcą całego wojska Izraela.
      21. Nastąpił głód, który trwał trzy lata. Dawid pytał Pana, a Pan powiedział, że krew spocznie na Saulu, bo wymordował Gibeonitów. Dawid wezwał zatem Gibeonitów i zapytał co ma uczynić, by ich ułagodzić. Gibeonici zarządali siedmiu mężczyzn, potomków Saula, aby ich powiesić. Dawid wydał siedmiu mężczyzn, których tamci powiesili. Rispa nie dozwalała, aby ptaki rozszarpały ich ciała. Potem Dawid zabrał kości Saula, Jonatana i siedmiu mężczyzn i pogrzebał ich w krainie Beniamina w Sela, w grobie jego ojca Kisza. Po tym Bóg okazał się łaskawy. Później doszło do czterech wojen z kolei. W każdej z nich został zabity jeden człowiek od Rafy z ręki Dawida i jego sług.
      22. Pieśń dziękczynna Dawida (psalm 18). Mówi o tym, że wzywał Pana i On pokonał jego wrogów. Dawid chwali Pana, gdyż okazał Dawidowi swoją łaskę.
      23. Ostatnie słowa Dawida: "Kto sprawiedliwie rządzi człowiekiem, kto rządzi w Bożej bojaźni, jest jak światło poranka, kiedy wschodzi słońce". Autor wymienia w tym rozdziale imiona sławnych żołnierzy Dawida.
      24. Pan kazał policzyć Izrael i Judę. Dawid nakazał Joabowi policzyć ludzi. Liczba ich to: Izrael 800 tysięcy wojowników, Juda 500 tysięcy ludzi. Dawid zgrzeszył przeciw Panu licząc lud. Prorok Gad rzekł w imieniu Pana, by wybrał karę: siedem lat głodu, albo 3 miesięczna ucieczka przed wrogiem, lub 3 dniowa zaraza. Dawid wybrał zarazę i zginęło 70 tysięcy ludzi. Potem Pan kazał zbudować ołtarz na klepisku Arauny Jebusyty. Dawid kupił klepisko i woły za 150 syklów srebra, mimo, że Arauna chciał oddać to królowi za darmo. Pan okazał miłosierdzie i plaga ustała.